poniedziałek, 27 stycznia 2014

Buduar... a co to właściwie jest?

Mamy sypialnię. Tak wiem, nic nadzwyczajnego, ale o niej dzisiejszy wpis... Jak urodziła się Duża J - spała z nami w sypialni pół roku, po czym dostała swój pokój i od tamtej pory w nim mieszka. Normalnym więc było umieszczenie Małej J, tuż po narodzinach, również z nami w sypialni, coby w nocy milion razy nie biegać do drugiego pokoju. Sęk w tym, że Mała J właśnie skończyła 10 m-cy i nadal okupuje naszą świątynię snu...
Jest plan, żeby dziewczyny umieścić razem, ale Duża J wstaje rano do przedszkola a Mała J jeszcze budzi się ze dwa (NAJMNIEJ!!!) razy w nocy, więc nie chcę, żeby budziły ją krzyki Małej J. W tejże sypialni stoi łóżko. Duże, wygodne, miękkie... kiedyś było. Teraz jest skrzypiące, trzeszczące i rozluzowane, bo duża J, odkąd nauczyła się skakać - urządziła sobie na nim trampolinę. Kiedyś nawet rozbiła sobie o zagłówek tego łóżka - głowę, tuż nad nosem. Przez tydzień chodziła z siniakiem rozlanym na powiekach, pod oczami i nosie oraz z opuchlizną, przypominając jakiegoś bohatera Star Treka. Tak, zdecydowanie wartość sentymentalną, łóżko ma ogromną... Im starsza jest Mała J, tym jej sen staje się coraz delikatniejszy. Nie chcąc jej więc budzić - wchodzimy z M w nocy do własnej sypialni, co ja opowiadam, WKRADAMY się wręcz, jak jacyś włamywacze, na paluszkach lub na kolanach, pełzając w stronę łóżka, żeby przypadkiem nas nie dostrzegła, gdy nagle otworzy oczy. Kiedy już jakimś cudem, uda nam się niezauważonym dotrzeć w pobliże łóżka, zaczyna się najlepsze... Jak położyć się, żeby łóżko jak najmniej trzeszczało? Najpierw sadzamy więc 4 litery, mała zaczyna stękać, potem dołączają nogi, mała już się wierci. Na koniec kładziemy się całkowicie, szybko nakrywając kołdrą ( tak idąc za ciosem ). Mała otwiera oczy... i płacze... wstaję więc, bo mam bliżej, daję jej smoczka, którego wcześniej szukam po całym łóżeczku ( ja nie wiem, niemowlęta plują w nocy smoczkiem na odległość, żeby matka nie mogła za chiny go znaleźć? ) i wracam do łóżka. Cały rytuał Jamesa Bonda - powtarzam. Wydawać by się mogło, że już wszystko gra i można spokojnie zasnąć. Ach, cóż za błąd! Bo jak niby zasnąć, leżąc dosłownie w pozycji nieboszczyka w trumnie i kiedy wszystko ci drętwieje?! No jak mam przekręcić się na brzuch, rozwalić nogi i ugnieść poduszkę, żeby nie obudzić przy tym śpiącego obok smoka w pampersie?

Chyba coraz mniej szkoda mi Dużej J... od jutra będą dzielić pokój!

2 komentarze:

  1. już mi jej szkoda ; ) może warto jednak zainwestować w nowe łóżko i porzucić na bok sentymenty? kiedy zachce wam się rodzeństwa dla dziewczyn, też może ich skrzypienie łóżka (albo nie tylko) budzić... nawet będąc w drugim pokoju ; )

    OdpowiedzUsuń
  2. Ash, litości! O jakim rodzeństwie ty mówisz??!! Dwie pociechy do kochania - w zupełności mi wystarczą. Kiedyś muszę się wyspać!

    OdpowiedzUsuń

Fajnie że mnie odwiedziłaś/eś. Mam nadzieję, że spędziłaś/eś tu miło czas. Możesz podzielić się swoimi wrażeniami w komentarzach, możesz też zachować opinię wyłącznie dla siebie. Oczywiście komentarze obraźliwe zostaną usunięte z wiadomych przyczyn. Dzięki :)